Φίλοι μας,

Η Ουκρανία μας πάλι ποτίζεται με αίμα των καλύτερων παιδιών της στο όνομα της Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας! Δε στερεύουν τα δάκρια της Μάνας που χάνει το παιδί της!!! Σκληραγωγεί όμως και υπερηφάνεια της Μάνας που χάνει το παιδί της στη μάχη, υπερασπίζοντας την Πατρίδα του! Γιατί κάθε μάχη για την Πατρίδα είναι Ιερή!!!

Έτσι ο πόνος μετατρέπεται στην αποφασιστικότητα. Αποφασιστικότητα να υπερασπιστούμε την ακεραιότητα της χώρας μας και να μην υποκύψουμε ποτέ ξανά! Έχει να ξαναγίνει και στο παρελθόν. Όταν έπεσαν στις άνισες μάχες όλοι οι Ουκρανοί, σήκωσαν το ανυπόφορο βάρος στους λεπτούς ώμους τις οι Ουκρανές Μάνες. Από τότε η γυναίκα η Ουκρανή φυλάει τον ουκρανικό λαό με δυνατή καρδιά και τρυφερά της χέρια.

Για άλλη μια φορά η πληγωμένη Μάνα-Ουκρανία ζήτησε τη θυσία των παιδιών της. Και την εισπράττει με το παραπάνω!!!

Φίλοι μας, Έλληνες!

Σήμερα, 24 Αυγούστου 2014, την ιερή Ημέρα Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, σας καλούμε να συμπαρασταθείτε στο γενναίο ουκρανικό λαό, που δίνει μάχη για την Ελευθερία του, Ανεξαρτησία του και ακεραιότητα των συνόρων του απέναντι σε κατακτητές νέου τύπου, που με διαφορετική τακτική και μέθοδο εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπους στον ΧΧ αιώνα.

Αντισταθείτε! Ζήσατε την Κύπρο. Ζήσαμε την Κριμαία. Δεν έκλεισαν ακόμα οι παλιές πληγές, ήδη άνοιξαν καινούριες!

Οι κατακτητές άλλαξαν το πρόσωπό τους, όχι την ουσία. Σήμερα κάθε εισβολή στο σπίτι σας ονομάζεται και «βοήθεια». Να μας φυλάξει ο θεός από «φίλους», με τους εχθρούς θα τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Φίλοι μας, Έλληνες!

Σας καλούμε σε αφύπνιση και υποστήριξη! Γιατί την έχουμε ανάγκη! Χτες είχατε ανάγκη εσείς. Και είχατε την υποστήριξή μας. Σήμερα έχουμε ανάγκη εμείς. Και σας ζητάμε την υποστήριξή σας. Μην προσπερνάτε!!! Μας αφορά όλους!!!

Αιώνια μνήμη σε όλους που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την Πατρίδα τους!

Γαλήνη ΜΑΣΛΙΟΥΚ

Ταράς Σεβτσένκο

                   ΔΙΑΘΗΚΗ

Σαν θα πεθάνω, θάψτε με στον τάφο,
Στη στέπα την πλατιά,
Στη Βκραΐνα* μου τη γλυκιά,
Τα χωράφια μας τ’ απέραντα,
Το Δνείπερο και τους γκρεμούς
Να βλέπω, ν’ ακούω
Τους άγριούς του βρυχηθμούς.
Κι από την Ουκρανία σα φύγει
Στη γαλάζια θάλασσα σα χυθεί
Του εχθρού το αίμα… μόνο τότε
Τα χωράφια, τα βουνά –
Όλα θα τ’ αφήσω και θα πετάξω
Ως τον ίδιο το Θεό
Να προσευχηθώ… ως τότε
Δεν αναγνωρίζω το Θεό.
Θάψτε με και σηκωθείτε,
Και τα δεσμά σας σπάστε
Και με το μαύρο αίμα το εχθρικό
Τη λευτεριά ποτίστε.
Και στη νέα, ελεύθερη σας αγκαλιά
εμένα σφίξτε,
Με λόγια γλυκά, ψιθυριστά
τη μνήμη μου ζωντανή κρατήστε.

                25 Δεκεμβρίου 1845, Περεγιάσλαβ

Βκραΐνα* – Ουκρανία

Απόδοση: Γ. Μασλιούκ