Θα’ θέλαμε να παρακαλέσουμε όλους, πριν ονομάσουν εμάς τους Ουκρανούς – ναζιστές, εδώ που φτάσαμε, πολύ καλά να ασχοληθούν με την ουκρανική ιστορία, όχι όμως με την ιστορία που γράφτηκε από τη Σοβιετική χούντα, αλλά με την αληθινή. Επίσης, να πάτε στο Lviv και με τα δικά σας μάτια να δείτε και να γνωρίσετε αυτούς τούς «ναζιστές». Στις αρχές του 90′ το 80% του πληθυσμού της Ελλάδας δε γνώριζε καν ότι υπάρχει τέτοια χώρα – η Ουκρανία, και τώρα, μετά από 25 χρόνια μας ονομάζουν ναζιστές; Πότε το έμαθαν!!;; Δείξατε τον πρωθυπουργό μας Γιατσενιούκ που κουνούσε το χέρι του από αριστερά προς τα δεξιά, επιλέξατε ένα καρέ από το βίντεο όπου το χέρι βρίσκεται στην κορυφή και τον παρουσιάσατε ως Ναζί, αυτή είναι η μαγκιά σας; Όταν ένας άνδρας άρπαξε από τη γραβάτα τον διεφθαρμένο δικαστή που για μίζες «μοίραζε» ποινές, εδώ όλα τα κανάλια σύσσωμα ξεκινούσαν τα δελτία ειδήσεων – Ναζί στην Ουκρανία! Εσείς με δαύτους τι κάνετε; Τους χαϊδεύετε; Και όλα αυτά όταν μας πυροβολούσαν στο Μαϊντάν, ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου, βασάνιζαν! Έκοψαν κεφάλια μερικών αγοριών για να εκφοβίσουν το Μαϊντάν, για να μην υπάρχει καμία υποστήριξη από το κοινό, ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμασταν υποστήριξη από την Ευρώπη, από εσάς προσωπικά. Όταν άρχισαν να σκοτώνουν τους ανθρώπους, ξέρετε, τι μας είπαν, ότι τα θύματα πρέπει να’ ναι περισσότερα από 100, τότε θα αντιδράσουν. Και η άλλη πλευρά, του Γιανουκόβιτς, γνωρίζοντας όλα αυτά, έκρυβαν τα πτώματα. Αλλά εμείς αντέξαμε. Για την Πατρίδα μας!!! Και τότε από πολλές χώρες ακούσαμε: «Ανησυχούμε. Ανησυχούμε πολύ. Ανησυχούμε τρομερά».

Ο Γιαννουκόβιτς έβγαλε από την Ουκρανία περισσότερα από $ 100 δις και διέλυσε σχεδόν όλο το στρατό της χώρας, κάποτε έναν από τους ισχυρότερους στον κόσμο με περίπου 900 χιλ στρατιώτες. Ξεπούλησε όλο το στρατιωτικό εξοπλισμό, έφτασε το στρατιωτικό σώμα μόλις στις 30 χιλ στρατιώτες, δεν μπορούσαμε να υπερασπιστούμε την Κριμαία. Τα τανκς και άλλα οχήματα δεν είχαν μηχανές και ανταλλακτικά, έτσι ώστε να μην μπορέσουν να κινηθούν. Αυτός (Ο Γιαννουκόβιτς ) ήταν η μαριονέτα του Πούτιν, που χρησιμοποιεί την Ουκρανία ως υποβοηθητική πηγή πρώτων υλών, ανθρώπινου δυναμικού (βέβαια, δε φημίζονται οι Ρώσοι για την εργατικότητά τους!), αντλούσε οικονομικούς πόρους για δεκαετίες, και τους Ουκρανούς αντιμετώπιζε σαν σκλάβους, που πλήρωναν την υψηλότερη τιμή για το φυσικό αέριο στην Ευρώπη! Παράλληλα, κατασκευάζουν ψεύτικες ταινίες και ψεύτικη ιστορία, ενεργοποίησαν ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας εναντίον της Ουκρανίας και τους Ουκρανούς. Στόχος – να αναβιώσουν τη Σοβιετική Ένωση και πάλι να υποδουλώσουν τους λαούς.

Μετά το 1991 η Ρωσία έχει πράξει 6 πολέμους, η Ουκρανία – κανέναν! Ποιοί είναι τελικά Ναζί; Η Ουκρανία σε όλη την ιστορία της δεν άρχισε κανέναν επιθετικό πόλεμο με στόχο να καταλάβει ξένα εδάφη, πάντα μόνο υπερασπιζόταν τη γη της. Και τη στιγμή, όταν έγινε αντιληπτό, ότι η Ουκρανία γυρίζει την πλάτη στη Ρωσία οριστικά, παίχτηκε το σενάριο εισβολής στο Ντονμπάς. Επομένως, δεν υπάρχει κανένα θαύμα. Αυτό πρέπει να το ξεπεράσουμε και να βγούμε με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες. Αυτόν τον δρόμο πέρασαν όλοι οι γείτονες της Ρωσίας. Και όχι μόνο αυτοί. Ας κάνουμε βόλτα στον γεωγραφικό χάρτη γύρω από τη Ρωσία για τα τελευταία τρία τέταρτα του αιώνα.

> Φινλανδία. 1940. Ο πόλεμος με την προσάρτηση των εδαφών. Κίνητρα – πρέπει να απομακρύνουμε τα σύνορα από τη δεύτερη πρωτεύουσα.

> Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία. 1939. Η συμφωνία του Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ. Ανενδοίαστη εισβολή στις χώρες με επακόλουθη προσάρτηση των εδαφών στην ΕΣΣΔ.

> Πολωνία. 1939. Η συμφωνία του Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ, μοιράστηκαν τη χώρα μαζί με το φίλο Χίτλερ.

> Γερμανία. 1945. Προσάρτηση της Ανατολικής Πρωσίας (σημερινός νομός του Καλίνινγκραντ).

> Ιαπωνία. 1945. Προσάρτηση των 4 μικρών νησιών της σειράς Κουρίλ.

> Ουγγαρία. 1956. Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των Ούγγρων για την επιθυμία να βγουν από τη σοβιετική σφαίρα επιρροής.

> Τσεχοσλοβακία. 1968. Η επίθεση των κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας εξαιτίας της προσπάθειας για την οικοδόμηση του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

> Αφγανιστάν. 1979. Εισβολή “περιορισμένων δυνάμεων” με 120 χιλιάδες στρατιώτες. Δέκα χρόνια αιματηρού πολέμου, ατιμωτική απόδραση και μετατροπή κάποτε ήρεμης χώρας στο παγκόσμιο κέντρο τρομοκρατίας.

> Μολδαβία. 1991. Προκαλούν αιματηρή εσωτερική σύγκρουση με τη βοήθεια του τοποθετημένου εκεί ρώσικου στρατού και δημιουργούν μόνιμο σημείο αστάθειας.

> Γεωργία. 1992-1993. Πόλεμος στην Αμπχαζία και στη Νότια Οσετία, απόσπαση των περιοχών αυτών. Επαναλαμβανόμενος πόλεμος στη Γεωργία το 2008, με ακόλουθη απομάκρυνση του Σαακασβίλι από την εξουσία.

> Καραμπάχ. 1987-1994. Η σύγκρουση μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν με τη ρωσική παρέμβαση στην καινούρια χάραξη των συνόρων. Η σύγκρουση πάγωσε και παραμένει άλυτη μέχρι σήμερα με ό, τι συνεπάγεται.

> Καζαχστάν. 2014. Δήλωση του Πούτιν ότι αυτή η χώρα δεν υπήρχε ποτέ (κάτι θυμίζει σε μας τους Ουκρανούς!). Το μέλλον αυτής της δήλωσης δεν είναι ακόμα γνωστό, αλλά, κρίνοντας από τα ουκρανικά γεγονότα και απότομες απαντήσεις του Ναζαρμπάγιεφ, αιματοχυσία και η προσάρτηση των εδαφών καθόλου αδύνατη.

> Εάν προσθέσουμε τις συνεχόμενες αναφορές για την Αλάσκα και τις νεοπαρουσιαζόμενες συγκρούσεις με τον Καναδά για τις περιοχές της Αρκτικής, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας γείτονας, ο οποίος δεν έχει ενοχληθεί ή πάθει ζημιά από την άμεση παρέμβαση της Ρωσίας. Και πάντα με την αιματοχυσία.

> Η εξαίρεση είναι η Νορβηγία λόγο πολύ στενών συνόρων με την Ρωσία, και η Μογγολία με τη Λευκορωσία, που είναι ούτως ή άλλως εντελώς στη σφαίρα επιρροής του γείτονά τις.

Τότε γιατί να περιμένουμε ότι στην Ουκρανία μπορούσε να συμβεί κάτι άλλο. Εφόσον τα γεγονότα που περιγράψαμε συμβαίνουν σε διαφορετικούς χρόνους και σε διαφορετικές εποχές, είναι φανερό ότι πρόκειται όχι τόσο για τον Πούτιν, αν και αναμφίβολα παίρνει απάνω του μεγάλη αμαρτία, όσο για την νοοτροπία του λαού. Γιατί ότι και να λέμε για τους Ρώσους ως σλάβους, ακόμα από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου γίνονται τεράστιες προσπάθειες να αποστασιοποιηθούν από τους νομαδικούς απογόνους τους, οι οποίοι δε «ζέσταναν ποτέ μια γωνιά» που λέει ο λόγος, αλλά κατά τη διάρκεια όλης της ιστορίας τους κατακτούσαν ξένους εδάφους, χωρίς να σκέπτονται ιδιαίτερα τί τα θέλουνε, καταστρέφοντας ό, τι υπήρχε εκεί, χωρίς να δημιουργούν κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό και «άνοιξαν» το γνωστό «παράθυρο στην Ευρώπη», και τελικά κατάφεραν να προοδεύσουν. Τώρα αυτές οι αιώνιες προσπάθειες διαγράφονται με τη βούληση ενός μεγαλομανή «συλλέκτη των εδαφών», που υποβιβάζει το λαό του στην πρωτόγονη κατάσταση – «πάω κάπου και παίρνω αυτό που μου φαίνεται καλύτερο από το δικό μου».

Αλλά και η Ρωσία, η οποία, κατακτώντας όλους αυτούς τους τεράστιους εδάφους, δεν επέδειξε μεγάλη πολιτιστική επιτυχία. Το τι μπορεί να δημιουργήσει αυτή η χώρα φαίνεται ξεκάθαρα συγκρίνοντας την περιοχή του Καλίνινγκραντ με τη σύγχρονη Γερμανία, ή με τη γειτονική Πολωνία και τη Λιθουανία. Αν θυμάστε την κρίση του Βερολίνου το 1961 και της Καραϊβικής το 1962, που έβαλαν όλο τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού πολέμου, και θα τα συνδυάσουμε με τις πρόσφατες τρελές δηλώσεις του Κισελιόβ ότι «μπορούμε να κάνουμε στάχτη την Αμερική», γίνεται σαφές ότι η Ρωσία πάντα θα αποτελεί απειλή όχι μόνο για τους γείτονές της, αλλά και για τον παγκόσμιο πολιτισμό γενικότερα.

Τον 20ο αιώνα 1932-1933 ο ουκρανικός λαός έζησε τον κατασκευασμένο από τον εγκληματικό ολοκληρωτικό σταλινικό καθεστώς Τεχνητό Λιμό. Σαν αποτέλεσμα έχασε πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή η Ευρώπη σιωπούσε, εκτός από κάποιες μεμονωμένες φωνές των Ευρωπαίων διπλωματών. Ξέρετε γιατί; Γιατί η Ευρώπη αγόραζε από τον θύτη μας το σιτάρι που ήταν τότε ισότιμο με το χρυσό. Με το Σύμφωνο του Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ την Ουκρανία μοιράσανε ανάμεσα στη Γερμανία και ΕΣΣΔ. Το Λιμό 1932-1933 στην Ουκρανία αναγνώρισαν επίσημα σαν Γενοκτονία του ουκρανικού λαού και καταδίκασαν:

Και κάτι άλλο, στην Ουκρανία ανέκαθεν κατοικούσαν πολλές εθνικότητες και μεταξύ τους ποτέ δεν υπήρχαν προβλήματα, όλοι άνετα μπορούσαν να μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα, να καλύπτουν τις θρησκευτικές τους ανάγκες. Σε αντίθεση με τη Ρωσία που συνεχώς λέει ψέματα, κατηγορώντας την Ουκρανία, και απαγορεύοντας παράλληλα την ουκρανική γλώσσα, καταστρέφοντας την ουκρανική λογοτεχνία, κλείνοντας τα ουκρανικά σχολεία. Ακόμα και οι δάσκαλοι των ουκρανικών έπαιρναν μειωμένο μισθό. Από το 1627 μέχρι σήμερα υπήρξαν 54 απαγορεύσεις της ουκρανικής γλώσσας, εκατομμύρια μεταφέρθηκαν στη Σιβηρία και βασανίστηκαν στα στρατόπεδα του Γκουλάγκ. Ποιοί τελικά είναι ναζιστές;

Απορούμε πως δεν το βλέπετε ότι ο Βλαδιμίρ Πούτιν σαν καλός μαθητής επαναλαμβάνει όλα τα βήματα του Χίτλερ 1 προς 1. Σας παραθέτουμε πίνακα σύγκρισης. Αν ενδιαφέρει κάποιον θα το μεταφράσουμε στα ελληνικά. Τον επαναλαμβάνει με μεγάλη σχολαστικότητα ακόμα στις λεπτομέρειες!

Μήπως κάποιοι καλοπληρωμένοι εδώ στην Ελλάδα εκμεταλλεύονται σφοδρά κάποιους που γνωρίζουν λίγο και παρασύρονται εύκολα με ψεύτικα πράγματα;

Γαλήνη Μασλιούκ