Κατά τον στωικό φιλόσοφο: «Πρέπει πάντα να σχηματίζουμε τον ορισμό ή την περιγραφή του αντικειμένου μιας εντύπωσης έτσι ώστε, ό,τι και αν είναι το πράγμα αυτό, να το βλέπουμε ολόγυμνο στην ουσία του, αναλυμένο στα συστατικά του μέρη και να λέμε το όνομά του και τα ονόματα εκείνων των πραγμάτων από τα οποία αποτελείται και στα οποία θα διαλυθεί εντέλει».

Η πραγματικότητα συνήθως δεν είναι βαθιά θαμμένη στην παραπληροφόρηση. Μερικές πληροφορίες και μερικές συγκρίσεις είναι αρκετές για να βοηθήσουν και κάποιο μη ειδικό να ανακαλύψει το κάλπικο από το αληθινό και να προσδιορίσει τα κίνητρα αυτών που διακινούν τα ψέματα και καλλιεργούν απατηλές εντυπώσεις.

Η αλήθεια για την Ουκρανία

Τους τελευταίους μήνες ολόκληρη η Δύση, αλλά η Ελλάδα περισσότερο καθώς είναι μια χώρα των συνόρων και η μοναδική ορθόδοξη χώρα της Δύσης, αλλά και η μοναδική ορθόδοξη χώρα της Ανατολής, η οποία δεν υπέστη τα δεινά της σοβιετικής κατοχής, υπάρχει έξαρση της ρωσικής προπαγάνδας.

Ένα ψέμα που αναπαρήγαγαν κατά κόρον τα φερέφωνα της προπαγάνδας του ολιγαρχικού και κλεπτοκρατικού καθεστώτος του Πούτιν, είναι πως η Δύση στην Ουκρανία επί της ουσίας στηρίζει ένα ναζιστικό καθεστώς.

Το συμπέρασμα έβγαινε από την επιλεκτική χρήση και αναμετάδοση κάποιων βίντεο και φωτογραφιών.

Στη μια φωτογραφία εμφανιζόταν ο προσωρινός πρωθυπουργός της χώρας, να χαιρετά ναζιστικά. Η αναπαραγωγή όλης της σκηνής στο βίντεο έδειχνε πως δεν επρόκειτο για ναζιστικό χαιρετισμό, αλλά για την απομόνωση μιας στιγμιαίας κλίσης του χεριού σε ένα φυσιολογικό χαιρετισμό.

Ολιγάριθμες ομάδες, του «Δεξιού Τομέα» με ναζιστικά σύμβολα προβάλλονταν στα μέσα της Δύσης (και της Ελλάδας ιδιαίτερα) με την υπερβολή και την ψεύτικη πληροφορία πως πρόκειται για την πλειοψηφία του κινήματος που ανέτρεψε την φιλορωσική κυβέρνηση.

Πριν λίγες μέρες έγιναν οι εκλογές και ο φιλοναζιστικός «Δεξιός Τομέας» δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε το 1% των ψήφων.

Αντιθέτως η φιλοναζιστική ελληνική Χ.Α. εκδηλώνει ανοιχτά τη συμπάθεια προς το καθεστώς Πούτιν, όπως και πολλοί από τους Ευρωσκεπτικιστές που ανθούν στη γηραιά ήπειρο εσχάτως…

Η υπερδύναμη δεύτερης διαλογής

Μια άλλη απατηλή εντύπωση που καλλιεργείται στην Ελλάδα κυρίως αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης ειδικά σε ακροατήρια ακροδεξιού ή ακροαριστερού Ευρωσκεπτικισμού, είναι αυτή της Ρωσίας σαν στρατιωτική υπερδύναμη, ικανή να έχει λόγο σε διεθνείς εξελίξεις μακράν των συνόρων της.

Πόσο μάλλον όταν η υποτιθέμενη αυτή στρατιωτική ισχύς της κατά φαντασίαν υπερδύναμης συνδυαστεί με τη στρατιωτική ισχύ της Κίνας.

Η Κίνα δεν αποτέλεσε στρατιωτικό σύμμαχο της ΕΣΣΔ ούτε κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, καθώς η γεωγραφία των δύο χωρών τις καθιστά ανταγωνιστές και όχι συμμάχους…

Η Ρωσία όπως έχουμε γράψει από αυτή τη στήλη αποτελεί μια στρατιωτική δύναμη δεύτερης διαλογής, στην καλύτερη περίπτωση, αναλόγου πραγματικής ισχύος με αυτήν της Γαλλίας ή του Η.Β. Γράφω στην καλύτερη περίπτωση γιατί το επίπεδο τεχνολογικών καινοτομιών και οικονομικής οργάνωσης της χώρας δεν επιτρέπει καινοτομίες σε άλλους τομείς άρα ούτε στην στρατιωτική τεχνολογία.

Λογικά η Ρωσία ανακυκλώνει τα τεχνολογικά επιτεύγματα της ΕΣΣΔ όταν οι επιστήμονες της Ένωσης δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στη Δύση και να προσφέρουν τη γνώση τους στις αμυντικές της βιομηχανίες που είναι σε θέση να εξασφαλίσουν καλύτερες αμοιβές και καλύτερους όρους διαβίωσης.

Το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο αξιολόγησης της ισχύος της ρωσικής πολεμικής μηχανής είναι οι αμυντικές δαπάνες και η σύγκρισή τους με αυτές άλλων χωρών.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Διεθνών Ερευνών της Στοκχόλμης για την Ειρήνη το 2013 οι αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ έφτασαν τα 640 δισ. δολάρια, της Κίνας τα 188 δισ. δολάρια και της Ρωσίας τα 88 δισ. δολάρια.

Την ίδια περίοδο οι αμυντικές δαπάνες της Γαλλίας ήταν 61 δισ. δολ. Του Ηνωμένου Βασιλείου 58 δισ. δολ., της Γερμανίας 48 δισ., της Ιταλίας 32 δισ. δολάρια κλπ.

Με απλά λόγια μόνο το σκέλος του ΝΑΤΟ της Ε.Ε. διαθέτει στρατιωτική ισχύ υπέρτερη της Ρωσίας…

Από πού απορρέει λοιπόν αυτή η εντύπωση πως η Ρωσία αποτελεί διεθνώς σημείο αναφοράς στρατιωτικής αποτελεσματικότητας σπουδαιότερο από ένα κλάσμα της ισχύος των ευρωπαϊκών μελών του ΝΑΤΟ;

Ένα επιπλέον στοιχείο διεθνούς στρατιωτικής ισχύος αποτελούν τα αεροπλανοφόρα, καθώς καθένα από αυτά συνδυάζει την ισχύ ενός μικρού στόλου, μιας μικρής πολεμικής αεροπορίας και μιας δύναμης αποβατικών χερσαίων δυνάμεων. Δηλαδή, την ισχύ ενός στρατού που μπορεί να μεταφερθεί και να μεταφέρει τον πόλεμο σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.

Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν 23 αεροπλανοφόρα, εκ των οποίων τα 10 ανήκουν στις ΗΠΑ και από 1 στη Ρωσία και την Κίνα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι αθροίζουν σχεδόν στο σύνολο αυτού του όπλου, που αποτελεί τη βάση του ρόλου ενός παγκόσμιου χωροφύλακα.

Για αναλυτικά στοιχεία βλέπε: Υπερδύναμη δεύτερης διαλογής…

Δεν είμαι ειδικός στα εξοπλιστικά για να μπορώ να αξιολογήσω την αποτελεσματικότητα των διαφόρων οπλικών συστημάτων, αλλά η οικονομική βάση που την καθορίζει δεν επιτρέπει παρερμηνείες… οι διαφορές είναι συντριπτικές εναντίον της Ρωσίας.

Δεχόμαστε λοιπόν ένα βομβαρδισμό ρωσικής προπαγάνδας με ψέματα και απατηλές εντυπώσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.

Σε πολιτικό επίπεδο ο «έρωτας» προς τη Ρωσία στην Ευρώπη εκφράζεται τόσο από ακροδεξιά πολιτικά σχήματα όσο και από τέτοια της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μην ξεχνάτε πως ο Αλέξης Τσίπρας ηγέτης της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ευρώπη στις τελευταίες εκλογές είχε επισκεφτεί τη Μόσχα και μπροστά από μια πύλη με σοβιετικούς θυρεούς είχε καταγγείλει την Ε.Ε. για έλλειμμα δημοκρατίας, θυμίζοντας τους αλήστου μνήμης Κνίτες της δεκαετίας του ’70 και του ’80.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως τόσο η Ε.Ε. στην οποία ανήκουμε σε ένα πλαίσιο συγκυριαρχίας, αλλά και η Ελλάδα δεν πρέπει να ασκούν μια πολυδιάστατη οικονομική και εξωτερική πολιτική και με τη γειτονική Ρωσία. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως πρέπει να αφήνουμε την προπαγάνδα της ρωσικής ολιγαρχίας ασύδοτη να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, μετατρέποντας τα μυαλά σε άμορφο χυλό νοητικής ακρισίας και πνευματικής νωθρότητας.

Επιπλέον δεν σημαίνει πως πρέπει να αφήνουμε απατηλές εντυπώσεις οι οποίες καλλιεργούνται τεχνητά μέσω προπαγάνδας και χειραγωγούμενης δημοσιογραφίας και κοινωνικής δικτύωσης να μας καθοδηγούν να βγάζουμε λάθος συμπεράσματα και ανάλογες πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις.

2) Εκατομμύρια για ρωσική προπαγάνδα…

Ο Ροντιονόφ υπεραμύνεται του προέδρου Πούτιν σε τέτοιο βαθμό που κάποιος μπορεί να τον «μπέρδευε με εκπρόσωπο τύπου του Κρεμλίνου» αναφέρει το Spiegel. Εκ πρώτης όψεως δεν είναι εμφανές ότι το Ruptly στην πραγματικότητα είναι η κρατική ρωσική τηλεόραση. Εκτός από τις ομιλίες του Πούτιν, στα αρχεία του υπάρχουν πολυάριθμα βίντεο, από τις Pussy Riot μέχρι τις συλλήψεις μελών της αντιπολίτευσης στη Ρωσία. Ωστόσο, όσον αφορά την κρίση της Ουκρανίας, τα βίντεο αντανακλούν αποκλειστικά φιλορωσικές θέσεις.

Βλέπε: Εκατομμύρια για ρωσική προπαγάνδα…

3) Τα πλοκάμια του Πούτιν στην Ευρώπη…

Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή δεν κρύβει και αυτή τον θαυμασμό της για τον Πούτιν, ζητά την επαναδιάταξη της γεωστρατιγικής πολιτικής της Ελλάδος προς την Ρωσία. Και η ΧΑ επισκέφθηκε την Μόσχα πριν την έναρξη της προεκλογικής της εκστρατείας.

Η ακροδεξιά στην Ευρώπη τόσο θαυμάζει τον Πούτιν, όσο και επικροτεί την κατάκτηση μέρους της Ουκρανίας.

Η επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα, για να πάρει και αυτός την ευλογία από εκεί, ίσως είναι άλλο ανέκδοτο. Ίσως, όχι. Ίσως, τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενώνει με την ακροδεξιά το μίσος για την Ευρώπη.

Βλέπε: Τα πλοκάμια του Πούτιν στην Ευρώπη…

Πηγή: www.capital.gr