Ουκρανία – Μια φωνή Ελευθερίας στην Ευρώπη. Παρουσίαση του αλμανάκ “Βίσνικ-Αγγελιαφόρος 2024”
Την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου, στον Χώρο πολιτικής και πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής» (Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα), πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του αλμανάκ «Βίσνικ-Αγγελιαφόρος 2024», με κεντρικό θέμα «Ουκρανία – Μια φωνή Ελευθερίας στην Ευρώπη». Ήταν μια βραδιά γεμάτη ουσιαστικό διάλογο, αλήθειες που χρειάζεται να ακουστούν και μια πραγματικά ανθρώπινη συνάντηση ανάμεσα σε Έλληνες και Ουκρανούς.
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι:
Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής
Απόστολος Δοξιάδης, συγγραφέας
Βαγγέλης Κοσμίδης, ηθοποιός και σκηνοθέτης
Ελπίδα Σαλούρου, μέλος της εθελοντικής ομάδας Volya
και ο ιδιαίτερα γνωστός στο ελληνο-ουκρανικό κοινό στα κοινωνικά δίκτυα Νίκος Φραγκάκης, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα σε Ελλάδα και Ουκρανία.
Συντονίστρια της εκδήλωσης ήταν η Γαλήνη Μασλιούκ, αρχισυντάκτρια του αλμανάκ «Βίσνικ – Αγγελιαφόρος», η οποία διηγήθηκε την πορεία του εντύπου από το 1997, όταν ξεκίνησε ως δεκαπενθήμερη εφημερίδα, έως τη σημερινή του μορφή ως αλμανάκ με πλούσια ύλη από επιστήμονες και ερευνητές — όχι μόνο για την ιστορία και τις παραδόσεις του ουκρανικού λαού και της διασποράς, αλλά και για την ιδιαίτερα σημαντική ιστορία του ουκρανικού ελληνισμού. Παρουσίασε επίσης τη συγκλονιστική ιστορία της ελληνικής οικογένειας Ματζαπέτα — μιας οικογένειας που, έπειτα από 500 χρόνια, βρίσκει σήμερα τους απογόνους της από το μακρινό Λβιβ της Δυτικής Ουκρανίας έως την Κρήτη. Επιπλέον, έκανε παρεμβάσεις για τις τραγικές αλλά καθοριστικές σελίδες της ιστορίας του ουκρανικού λαού: τη Γενοκτονία – Τεχνητό Λιμό (Holodomor), την Εκτελεσμένη Αναγέννηση και την εξόντωση της ουκρανικής διανόησης τη δεκαετία του 1930, καθώς και άλλες πτυχές που παραμένουν άγνωστες στο ευρωπαϊκό κοινό.
Την εκδήλωση τίμησαν επίσης με την παρουσία τους η Όλγα Γιεβτουσένκο, εκπρόσωπος της Πρεσβείας της Ουκρανίας στην Ελλάδα, και ο Γιάννης Παπαρίζως, συνεργάτης του Αντιδημάρχου Παιδείας, Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Περιουσίας και Δόμησης του Δήμου Αθηναίων Παναγιώτη–Πάρη Χαρλαύτη, ο οποίος επιβεβαίωσε τη σταθερή υποστήριξη και τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων με την Κοινότητα «Ουκρανο–Ελληνική Σκέψη».
Κάθε ομιλητής πρόσφερε μια μοναδική οπτική:
– Βαγγέλης Κοσμίδης: μίλησε για την πολύτιμη εμπειρία συνεργασίας του με το Θέατρο της Μαριούπολης και για το πώς αυτή η δημιουργική σχέση συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, παρά τις τεράστιες δυσκολίες. Μια παρέμβαση έκανε επίσης, μαζί με τον Βαγγέλη Κοσμίδη —που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στη Λετονία— ο συνεργάτης του, ο ηθοποιός από τη Μαριούπολη Vladislav Piatin-Ponomarenko.
– Γιώργος Καραμπελιάς: σταθερός και θερμός υποστηρικτής της Ουκρανίας, ανέλυσε τη θέση της χώρας μας στο σημερινό γεωπολιτικό πλαίσιο.
– Ελπίδα Σαλούρου: εξέφρασε τη συγκίνησή της μαθαίνοντας πόσες φορές στην ιστορία είχε απαγορευτεί η ουκρανική γλώσσα — κάτι που κάνει το απλό δικαίωμα ενός ανθρώπου να μιλά τη μητρική του γλώσσα πράξη επιμονής, αξιοπρέπειας και θάρρους.
– Απόστολος Δοξιάδης: ανέλυσε τον ρόλο της σοβιετικής και ρωσικής προπαγάνδας, η οποία για δεκαετίες διαστρέβλωνε την εικόνα της Ουκρανίας στην Ευρώπη. Αναφέρθηκε ειδικότερα στη συστηματική παραποίηση της ιστορίας του ουκρανικού απελευθερωτικού αγώνα και στη δαιμονοποίηση προσωπικοτήτων όπως ο Στεπάν Μπαντέρα, εξηγώντας πώς αυτές οι διαστρεβλώσεις επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
– Νίκος Φραγκάκης: εξήγησε με καθαρότητα πόσες λανθασμένες «γνώσεις» για την Ουκρανία προέρχονται από συστηματική ρωσική προπαγάνδα και ανέλυσε τον πραγματικό στόχο του πολέμου: την προσπάθεια εξαφάνισης της Ουκρανίας ως κράτους και των Ουκρανών ως έθνους. Φώτισε επίσης το βαθύτερο νόημα που κρύβεται ακόμη και πίσω από το ίδιο το όνομα «Ουκρανία».
Στο πλαίσιο της συζήτησης παρουσιάστηκαν και συγκλονιστικές μαρτυρίες αιχμαλώτων πολέμου και κατοίκων της Μαριούπολης, φωτίζοντας τη φρίκη της πολιορκίας και την ανθρώπινη διάσταση του πολέμου που συχνά μένει αθέατη.
Ήταν συγκινητικό και ελπιδοφόρο να βλέπουμε το έντονο ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού για την —σε μεγάλο βαθμό άγνωστη— ιστορία της Ουκρανίας και τον απελευθερωτικό αγώνα των Ουκρανών πατριωτών, έναν αγώνα που έχει συστηματικά παραμορφωθεί από τη σοβιετική και αργότερα τη ρωσική προπαγάνδα.
Θα θέλαμε να εκφράσουμε για ακόμη μία φορά τις θερμές μας ευχαριστίες προς όλους τους Έλληνες φίλους, αλλά και προς όσους στηρίζουν την Ουκρανία σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Η παρουσία και το ενδιαφέρον τους μας δίνουν δύναμη και ελπίδα.
Μετά το επίσημο μέρος, συνεχίστηκε μια ζεστή, ειλικρινής συζήτηση μεταξύ των παρευρισκομένων. Έλληνες και Ουκρανοί αντάλλαξαν σκέψεις, εμπειρίες και προβληματισμούς — μια γνήσια συνάντηση κατανόησης και αλληλεγγύης.
Φωνογραφίες της Οξάνα Σόστακ, Βικτώριας Κοσέλ, Γιούρι Βισνέβσκι.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
23 серпня - День державного прапора України/23 Αυγούστου - Η ημέρα της εθνικής σημαίας στην Ουκρανία
23 Αυγούστου - στην Ουκρανία εορταζεται η ημέρα της εθνικής σημαίας...
Κίτρινο (χρυσό) και μπλε χρώμα χρησιμοποιείται στο Βασίλειο των Ρως (Ρους) τον 14ο αιώνα.
Από τον 16ο αιώνα ο Κοζάκικος Στρατός χρησιμοποιούσε σημαίες κατασκευασμένες από μπλε ύφασμα με κεντημένο πάνω του έναν ιππότη με χρυσά ή κόκκινα ρούχα που φορούσε μια χρυσή πανοπλία.
Στις 25 Ιουνίου του 1848 η μπλε και κίτρινη σημαία κάνει την πρώτη δημόσια εμφάνιση στο Λβιβ. Μετά από αυτό το περιστατικό, η σημαία αυτή αποκτά συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα.
Το 1917 - 1921, κατά την Ουκρανική Επανάσταση, αυτή η σημαία γίνεται η εθνική σημαία της Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας και του Ουκρανικού κράτους.
Το 1938 - 1939 ήταν η σημαία της Καρπαθιακής Ουκρανίας και το 1941 του Ουκρανικου κράτους.
Αργότερα, κατά τη σοβιετική εποχή, η μπλε-κίτρινη σημαία χρησιμοποιήτο κρυφά γιατί η χρήση της στην ΕΣΣΔ τιμωρείτο με φυλάκιση δύο ετών.
Από το 1991, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, χρησιμοποιείται ως η σημαία του ανεξάρτητου κράτους της Ουκρανίας. Την 18η Σεπτέμβριου του 1991, το κοινοβούλιο της Ουκρανίας ψηφίζει την μπλε-κίτρινη σημαία σαν την επίσημη σημαία της χώρας...
Νίκος Φραγκάκης
День прапора України 2018: що потрібно знати про свято
Верховна Рада ухвалила закон про Державний прапор України 28 січня 1992 року
У четвер, 23 серпня, українці відзначають День державного прапора України.
День прапора України 2018: історія свята
Дату було засновано в 2004 році указом президента Леоніда Кучми. При цьому український прапор має дуже багату історію.
Так, першим задокументованим використанням жовтого та синього кольорів був герб Львівської землі. А перше визнання синьо-жовтий прапор отримав 22 березня 1918 року, коли Центральна Рада прийняла Закон, затвердивши поєднання жовтого і блакитного кольорів як прапор Української Народної Республіки.
23 серпня 1991 року, після провалу путчу в Москві, група народних депутатів внесла синьо-жовтий український прапор до сесійної зали Верховної Ради. Відзначається, що прапор досі, як реліквія, зберігається в музеї Ради.
28 січня 1992 року ВР прийняла закон про Державний прапор України. Відповідно до сучасної інтерпретації, жовтий колір символізує пшеничні поля, а синій — небо над ними.
Але навіть зараз тривають суперечки про те, який колір прапора повинен бути вгорі - жовтий або блакитний. Деякі історики говорять про те, що спочатку використовувався жовто-блакитний прапор, проте інші вважають, що в часи УНР використовувалися обидва варіанти.
У 2009 році Віктор Ющенко заснував щорічну офіційну церемонію підняття прапора 23 серпня по всій Україні. З тих пір на честь Дня державного прапора зазвичай проходять урочисті заходи, концерти, виставки, круглі столи по всій території України.
Варто уточнити, що в цьому році пройде церемонія урочистого підняття Державного Прапора України біля будівлі Київської міської ради та в районах Києва.
Крім того, у Києві відбудеться встановлення національного рекорду «найдовший Державний Прапор України» (від Харківської площі до перетину проспекту Бажана та вул. Лариси Руденко).
Нагадаємо, що з нагоди Дня Незалежності і Дня державного прапора України у Києві заплановано безліч цікавих заходів.
Автор матеріалу: Анна Зущик
https://znaj.ua/society/den-prapora-ukrayiny-2018-sho-potribno-znaty-pro-svyato